น้ำพริกน้ำผักเนี่ย หาทานไม่ได้ตามร้านอาหารหรอกนะคะ และก็ถ้าคนทำไม่เป็นเหลวเกินไปก็จะไม่อร่อยค่ะ รสชาดแ่ย่แถมมีกลิ่นเหม็นบูด น้ำพริกน้ำผักทีี่ดีสามารถเก็บไว้กินได้นานเป็นปี บางที่จะมีสูตรเฉพาะของตนเองเช่นเคี่ยวจนเป็นก้อนเหนียวจนสามารถปั้นและเก็ลไว้กินนานๆ เวลาจะปรุงก็นำมาลาลายน้ำเสียก่อน สูตรเหล่านี้ส่วนใหญ่จะผสมบะแขว่นเป็นส่วนผสมต่างจากสูตรของแม่ข้าพเจ้าซึ่งไม่ใส่บะแขว่นค่ะ
น้ำพริกน้ำผักทำมาจากน้ำผักผสมกับพริกแห้งเผาไปแล้วบดหยาบๆพร้อมด้วยเกลือและกระเทียม บางคนขี้เกียจก็จะใส่พริกลาบปรุงกับน้ำผักเลย พอปรุงเสร็จก็จะเรียกว่าน้ำพริกน้ำผัก สูตรของแม่ข้าพเจ้าจะแตกต่างออกไปเล็กน้อย ข้าพเจ้าเห็นแม่ใส่เนื้อปลาดุกเผาไปลงไปด้วยค่ะทำให้รสชาดเข้มข้นมากขึ้น(แบบในภาพเป็นสูตรของแม่ข้าพเจ้าต่างจากของทั่วไปซึ่ง ส่วนใหญ่จะมีแต่น้ำพริกน้ำผักอย่างเดียวค่ะ)
การทำน้ำผักเท่าที่ข้าพเจ้าทราบคร่าวๆคือ น้ำผักทุกชนิด(ผักสด) โดยเฉพาะผักกาดเป็นส่วนผสมหลัก โดยบดผักทุกชนิดรวมกันแล้วหมักทิ้งไว้จนมีรสเปรี้ยว น้ำผักก็จะมีสีเขียวออกคล้ำๆ คล้ายๆสีเขียวขี้ม้าน่ะค่ะ ข้าพเจ้ามักจะล้อแม่ว่าขี้ไก่แอ่งแจ๊ะ (ขี้ไก่เหลว) เพราะมีสีคล้ายคลึงกัน แซวขนาดนี้ก็ยังกิน เพราะพอโรยหน้าน้ำพริกน้ำผักด้วยต้นหอมผักชีหั่นหยาบ ก็จะเป็นอาหารรสเลิศลงไปทันที ทานกับผักสดและผักลวกเป็นเครื่องเคียงค่ะ
น้ำผักนี่ส่วนใหญ่จะมีผู้ปรุงสำเร็จใส่ถุงขายตามร้านขายของชำพื้นเมือง ตามชานเมืองทั่วไป แต่ถ้าโลตัสกับร้านปลีกใหญ่ๆ อย่างเซเว่น เข้าไปถึงน่าเป็นห่วงวิถีชีวิตชนบทจริงๆ เพราะว่าของเหล่านี้คงไม่มีวางขายในร้านปลีกอย่างนั้นแน่นอน แล้วชาวบ้านจะทำไปขายให้ใคร แถมเด็กเหนือรุ่นใหม่ก็รังเกียจอาหารพื้นบ้านของตน อย่างหลานข้าพเจ้ายังไม่ยอมทานอาหารเมืองแต่ถ้าจะพาไปแมคโดนัลนี่รีบตกลงทันที เป็นต้น (ฮึ่มถ้าเป็นลูกข้าพเจ้าจะตบกะโหลกซะให้เข็ด โชคดีที่ไม่มีลูกเป็นของตัวเอง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น